İnsanlar değişik insanlar zor...Onlarla yaşamak onları anlamak,alışmak,sevmek...Acaba insanlar birlikte yaşamaya nasıl karar verdi, nasıl akıllarına geldi bu mesele? Mesele dedim çünkü bu çok yorucu bir durum. Yani bunun pek çok yorumu var tabi ki işte beslenme avlanma barınma vb. konularda birilerine ihtiyaç duyulmuş pekala ama bu kadar basit mi? Altında farklı sebeplerin olduğuna inanıyorum açıkçası. Dediğim gibi insanlarla her şey çok zor onları kabullenmek,alışmak,öğrenmek ama insanlar hayatınızda olmadan da olmuyor. Onlar sayesinde öğreniriz çünkü biz her şeyi yaşadığımız bütün duyguları,hisleri. Sevmeyi-sevilmeyi, şefkati, öfkeyi, acımayı, endişeyi...Beraber yaşayarak anladığımız belki de çok sonra farkına vardığımız duyguları bize insanlar öğretir. Şuan nefret ettiğimiz pek çok kişi olabilir mesela karşılaşsak ya da yapabilecek gücü kudreti bulsak aynı zamanda vicdanımız el verse ona yapabileceğimiz işkenceyi kimsenin hayal edemeyeceğini sanırız. Ama neden? O da bize pek çok şey öğretmedi mi? Ona bir şeyler borçlu değil miyiz yani? Hayatımıza giren uzun süre bizimle kalan bazende şöyle bir uğrayıp çıkan insanlar... Ya da hiç yanımızda olmayan simasını bile bilmediğimiz ama varlığından haberdar olduğumuz insanlar...Herkes, hepsi. Bizim hislerimizin bir şekilde dalgalanmasına sebep olurlar. Onlara kızabilir aksine çok ama çok sevebiliriz. Bizi kırabilirler ama onlara da teşekkürler. Yaratan bize "Her şeyin hayırlısını isteyin." demiş.Bizim çok istediğimiz hatta hayırlısı sandığımız şey bizim için hayırlı olmayabilir ya da tam tersine hiç istemememize rağmen gerçekleşen olaylar hayrımıza olabilir. Yani bizi çok yıprattığını ve üzdüğünü düşündüğümüz insanlarda belki fark etmeden bize iyilik yapmış olabilirler bu yüzden onlara da teşekkürler işte. Bizde tedavisi zor yaralar bırakan herkese teşekkürler. Bize şükretmeyi öğreten herkese teşekkürler. Duamıza dua katan herkese teşekkürler. Bizi merak eden herkese teşekkürler. Bizi biz yapan sizlersiniz çünkü.
"Her şeyden biraz kalır" diyor birileri
Çoğunlukla haklıdırlar.
Kavanozda biraz kahve,
Kutuda biraz ekmek,
İnsanda biraz acı...
Diyor Turgut UYAR. Her şeyden herkesten biraz kalır üzerimizde ve bir kum misali biriktire biriktire dağ oluruz. Belki sonra bir rüzgar gelir hayatımıza üzerimizde ki tozun külün yarısını alır götürür ve yepyeni bir biz oluruz. Hayat her an sürprizlerle dolu. Ve umut ağacımız hep yemyeşil kalmalı. Öyle bir ağaç olmalı ki bu her çeşit meyve olmalı dallarında yılın hiçbir mevsimi yaprak dökmemeli tek bir meyvesi bile çürüyüp yere düşmemeli. Her gün ağacın varlığından ve sağlığından dolayı bin bir şükür etmeliyiz bizde Allah'a... Bu şarkı da bizim şarkımız sınıfımızın biraz, biraz da sadece Hakan,Serenay,Hilal hoca,Beste ve benim ama bizim. Umut dolu ve gencecik şarkımız... Hepimizin olsun, hepimizin umudu olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder